Naar de hoofdinhoud Naar de voettekst

Theatertips van Brent Vandecraen


Voor wie weleens een theatervoorstelling in CC De Adelberg meepikt, is Brent Vandecraen waarschijnlijk geen onbekende. De 26-jarige Lommelaar is al jarenlang een theaterliefhebber van de bovenste plank en stond vroeger ook zelf nog op de planken. Benieuwd welke voorstellingen je de komende maanden zeker niet mag missen in De Adelberg? Haal je agenda maar boven want Brent loodst ons door het theaterseizoen.

Hoe heeft de theatermicrobe jou te pakken gekregen?

“Ik was leerling in het buitengewoon onderwijs op Zonneweelde, toen ik tijdens een project kennismaakte met acteur en regisseur Stefan Perceval. We zijn daarna samen voorstellingen gaan maken bij theaterwerkplaats Het Gevolg in Turnhout. Ik heb zo een aantal monologen gespeeld, onder andere Don Quichot. Ik wou graag acteur worden en werd zelfs toegelaten op de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent, maar onder andere door de afstand was dat niet vol te houden. Ik ben dan wel gestopt met zelf te spelen, maar theater kijken ben ik altijd blijven doen, het is een echte passie.”

Wat maakt theater voor jou zo speciaal?

“Een goede voorstelling kan mij helemaal opvreten. Dan bestaat er helemaal niks anders op dat moment. Dat kan met het verhaal te maken hebben, met de acteur of met de muziek. Maar voor mij persoonlijk is ook het technische aspect heel belangrijk: hoe is die voorstelling gemaakt en waarom maakt de regisseur bepaalde keuzes? Het blijft een live schouwspel, waarbij alles op elkaar afgestemd moet zijn. Het gebeurt hier en nu en dat vind ik fascinerend. Het wordt moeilijker en moeilijker om mij als theaterliefhebber nog echt van mijn sokken te blazen, maar uit bijna elke voorstelling haal ik wel iets. 

Theater draait voor mij ook om heel de beleving van een avondje uit. Dat begint al wanneer ik de programmaboekjes van al die culturele centra thuis aankrijg. Je kan het vergelijken met een kind dat door een Sinterklaasboekjes bladert. Dan neem ik mijn agenda erbij en kan het puzzelen beginnen. De dag zelf bouwt de spanning langzaam op: de autorit naar de theaterzaal, je ticket scannen, plaatsnemen in de zaal, deel uitmaken van het publiek,… Ook de inleidingen of nagesprekken probeer ik altijd mee te pikken. Als een voorstelling je echt raakt, blijft die nog wel een tijdje nazinderen.”

Heeft theater ook een maatschappelijke rol?

“Dat vind ik wel. Ik ben bijvoorbeeld niet echt met politiek bezig, maar als dat dan in een theater verwerkt zit kan het me wel boeien. Theater kan daarin heel breed gaan. Het is een beetje een venster op onze maatschappij. Je leert thema’s kennen waar je anders minder mee in aanraking komt.”

Kunnen we bij jou spreken van een theaterverslaving?

“Absoluut, dat geef ik ook eerlijk toe. In de zomer, als het seizoen erop zit, moet ik echt afkicken. Corona was voor mij dan ook een vreselijke periode. Ik ga naar het theater voor mijn mentaal welzijn. Voor mij persoonlijk is het spel van een acteur of een muzikant dan ook minstens even waardevol als het werk van een verpleegster.”

Hoeveel voorstellingen heb je in je leven al gezien?

“Ik zou het moeten nakijken, maar ik doe dit nu tien jaar en ik zit ongeveer aan 260 stukken. Vorig seizoen heb ik er een vijftigtal gezien, dat hou je natuurlijk niet vol als je het niet graag doet. Dit seizoen kom ik normaal gezien aan mijn 300ste voorstelling, dat wordt ongetwijfeld een speciaal moment. Ik hou ook van elk stuk het ticket en de folder bij. Ik hoop daar ooit nog eens iets mee te doen.”

Na al die jaren ben je een bekend figuur geworden in de theaterwereld.

“Het is inderdaad een vertrouwde omgeving geworden. Ik ken de gezichten, de mensen,… intussen wel. Soms komen de acteurs weleens een praatje maken na een voorstelling. En ook de directeurs van de CC’s spreken mij geregeld aan. Dat vind ik wel tof. Ik durf hen ook al eens suggesties geven voor de programmatie en daar houden ze soms rekening mee. Of ze houden het minstens in hun achterhoofd, dat vind ik al heel mooi.”

Welke voorstellingen zijn je tot nu toe het meest bijgebleven?

“Het klinkt misschien raar, maar de eerste zeven voorstellingen die ik in mijn leven gezien heb, staan nog steeds in mijn geheugen gegrift. Ze hebben iets aangewakkerd in mij dat nooit meer weggaat. Ik denk er soms nog dagelijks aan. Eén van die zeven voorstellingen is ‘Lars’ van De Spelerij, met Ron Cornet, Camilia Blereau en Tuur De Weert. Een cast met pure, gedreven acteurs. Ook al is het intussen tien jaar geleden, dat stuk is mij altijd bijgebleven.

Maar de allerbeste voorstelling die ik ooit gezien heb, is zonder twijfel ‘Hybris’ van Het Nieuwstedelijk. Ook al omdat over iemand ging die in een rolstoel zat, net zoals ik. Het was heel realistisch gespeeld. Na die voorstelling was ik totaal leeg. Thuis heb ik minutenlang gehuild. Dat heb ik nog nooit meegemaakt.”

Je zit in een rolstoel. Heeft dat een invloed op jouw theaterbeleving?

“Ik heb het geluk dat ik nog op de tribune kan gaan zitten, op de eerste of de tweede rij. Een voorstelling maak ik ook het liefste mee vanop een echte theaterstoel, dat maakt de beleving voor mij compleet. En voor de rest wordt er veel gedaan om de toegankelijkheid voor mensen met een beperking te verbeteren. Al verschilt dat van cultuurcentrum tot cultuurcentrum. In De Adelberg mag ik alvast niet klagen. Sinds de verbouwing zijn er een aparte ingang en aangepaste wc’s. 

Je bent in je leven al in heel wat theaterzalen geweest. Wat betekent De Adelberg voor jou?

“Ik kom regelmatig in een tiental cultuurcentra in de regio, dus ik kan inderdaad wel vergelijken. De Adelberg is voor mij altijd thuiskomen en dat zeg ik niet alleen omdat ik hier vlakbij woon. Ik word hier altijd erg warm ontvangen en dat maakt het verschil. Een CC is voor mij hetzelfde als een stamkroeg. Een theaterzaal is liefde voor mij. Mijn grootste absurde droom is om eens een nachtje in de Bourlaschouwburg te slapen.”

Wat vind je van het theateraanbod in De Adelberg dit seizoen?

“Heel erg goed. Ik ken het programma intussen al vanbuiten. Het meest kijk ik uit naar ‘De Idealist’ met onder andere Bo Spaenc. Hij is al een jaar of tien bezig om monologen met muziek te maken samen met grote theaterpersoonlijkheden. Ik denk dat ik ze bijna allemaal gezien heb, dus deze wil ik zeker niet missen. Het stuk gaat over iemand die zelfmoord wil plegen, een thema dat mij sowieso wel intrigeert. Ik verwacht een maatschappelijk relevant stuk met toch de nodige dosis humor. En met muziek, dat vind ik ook altijd een meerwaarde in een voorstelling.

Verder kijk ik ook enorm uit naar ‘Schopenhauer’ van Stefaan Van Brabandt. Ik heb ook al die andere voorstellingen uit zijn theaterreeks gezien, waarin hij filosofen terug tot leven laat komen. Ook hier verwacht ik een stevige portie humor, met de nodige filosofie erin verweven. ‘Holy Shit’ van Suzanne Grotenhuis heb ik anderhalf jaar geleden al eens gezien en kan ik iedereen aanraden. Het is een diepgaand stuk over mentaal welzijn, met een lach en een traan. Deze voorstelling maakte heel wat in mij los en staat zeker in mijn top 10 aller tijden.”

Stel, je hebt carte blanche. Welke acteur of voorstelling zou je dan graag nog eens zien in De Adelberg?

“Tegenwoordig ga ik meer naar de experimentele stukken, maar dan zou ik toch kiezen voor de oudere generatie acteurs. Met hun hopen ervaring en de passie die er nog steeds vanaf spat… Bob De Moor zie ik bijvoorbeeld heel graag spelen, omwille van zijn timing en zijn prachtig taalgebruik. Peter de Graef vind ik ook heel goed, een vaste waarde in het theater. Van hem moet ik ieder seizoen wel een stuk op mijn programma hebben staan.”

Heb je met al dat theater eigenlijk nog tijd voor andere hobby’s?

“Sinds ik zelf geen theater meer speel, heb ik mij op de literatuur gestort. Ik lees en schrijf dan ook enorm graag. Op de Zomeracademie in Dworp heb ik de intussen gestorven auteur Bernard Dewulf leren kennen. Hij heeft me warm gemaakt voor literatuur. Ik schrijf nu eigenlijk veel liever dan dat ik ooit theater heb gespeeld. Ik ben momenteel zelfs bezig aan mijn eerste roman, een autobiografische. Het verhaal is bijna rond.”

 

Brent tipt