Grof Geschud maakt in 'Kroost' bijna baby’s en bijna perfect cabaret

Els Van Steenberghe voor Knack Focus

Myrthe van Velden en Lander Severins presenteren als het cabaretduo Grof Geschud hun derdevoorstelling over de volgende fase in hun leven: baby’s maken!

‘Ich bin wie du-u-u-u...’ Marianne Rosenbergs hit uit 1976 schalt vrolijk door de luidsprekersterwijl je een zitje zoekt in de zaal. De song prijkt op de playlist die Grof Geschud alias LanderSeverins en Myrthe van Velden samenstelde om iedereen in een feeststemming te brengen nogvoor ze een woord gezegd of gezongen hebben.Van zodra het stil wordt, loert iedereen naar het podium. Daar gebeurt niks. De twee deugnietenwandelen via de zaal naar de bühne. Betekent dit dat ze het publiek een royaal ruime roltoebedelen in hun show? Niet helemaal. Het publiek mag vooral lachen. Prima. Dat is het grootstewerkpunt voor dit duo: durven veel verder gaan in die directe interactie met het publiek.

De twee spelen onder een prachtig perpetuum mobile die het podium tot het XL-speelpark vantwee volgroeide kinders voor wie cabaret pure overlevingskunst is.Een voorbeeldje. Openen doen de twee – elk met een glaasje bubbels in de hand – met een guitigesamenzang. Daarin tonen ze zich opgelucht omdat het eindelijk – ‘Leve Doodle!’ – gelukt is eendatum te vinden waarop iedereen het familiefeest kon bijwonen. Er worden enkele neven en tantesmet zwier door de mangel gehaald. Tijdens die scène wordt in het publiek gekeken. Maar detoeschouwers mogen gerust zijn, niemand hoeft een rol op zich te nemen. Veilig maar jammer. Inzo’n interactie verschanst zich vaak de strafste humor.

Omringd door halfvolle glazen en onder een prachtig perpetuum mobile die het podiumtransformeert tot het XL-speelpark van twee volgroeide kinders voor wie cabaret pureoverlevingskunst is, maken die twee direct duidelijk waar ze het over willen hebben. ‘Dames enheren, wij gaan baby’s maken. Neen, niet met elkaar!’ Waarna een hilarische omschrijving volgtvan hun gestrande relatie: ‘Het was als trekken aan een boerenpaard met overgewicht’.Desondanks blijven ze zielsverwanten die het leven soms ervaren als wandelen door een moeras.Daar kan fijntjes om gelachen worden, en integer over gezongen. Dat is exact wat ze doen.

‘Dank u, Benjamin en Heleen!’, ‘fluistert’ Myrthe van Velden stout door de microfoon net na hetslotapplaus voorKroost. Benjamin is de partner van Mythe van Velden. Heleen is de geliefde vanLander Severins. Ze wilden liever niet dat hun echte namen zouden genoemd worden. In de showgebeurt dat niet, net na de show wél. Terecht. Want dit is het DNA van Grof Geschud: het echteleven is de humus van hun goudeerlijke, vaak ondeugende, soms pijnlijke humor en van hunonbeschaamd melancholische muziek. Dat gaat nog gensters geven. En geestige tips/inzichten overrechtop blijven in het moeras dat het leven is...

Na de openingsscène volgt een georkestreerde zondvloed aan goed opgebouwde grappen én sterkesongs – met groeipotentieel in de melodielijnen die gerust wat avontuurlijker kunnen – overelkaar, hun geliefdes en hun families. Ook hun angsten houden de twee onbeschaamd in hetvoetlicht. Zal Myrthe naast een overbezorgde moeder ook een goede moeder zijn? Zal Lander‘Xanax’ Severins een goede vader zijn die niet te gauw in eenpleasendeFreestyler-kramp schiet? En wat met de familiale doofpot?

Een werkpunt om van deze goede, bijna perfecte voorstelling een steengoede voorstelling temaken: ongemak voluit bezingen en beleven, in ongenadige interactie met het publiek.

Het zijn vragen die met zelfrelativerende humor gesteld worden en meestal met zwier beantwoordworden. Meestal. Want de twee laten net genoeg ruimte voor ernst en ongemak. Myrthe vanVelden verdwijnt graag in haar T-shirt. ‘Lekker, hé? Even weg van de wereld.’ Lander Severinsverdwijnt al eens minutenlang in de coulissen waar zijn vriendin hem opwacht... Terwijl Severinsin de coulissen vertoeft, stelt van Velden een vlijmscherpe vraag aan een toeschouwer. Maar zelacht de vraag te snel weg. Daar is dat werkpunt weer om van deze goede, bijna perfectevoorstelling een steengoede voorstelling te maken: ongemak en onverwachte dingen voluitbezingen en beleven, in ongenadige interactie met het publiek